Της Βάσως Σωτηροπούλου
Στην εποχή του μετανθρωπισμού που, αποδεδειγμένα, διανύουμε έγινε η απώλεια συνήθειά μας. Όταν ο Θάνος Ανεστόπουλος το έκανε τραγούδι, δε φανταζόταν ότι σχεδόν καθημερινά ο στίχος του θα μας πνίγει το λαιμό.
Ένας άνθρωπος ρίχτηκε στη θάλασσα βάναυσα κι απάνθρωπα, γιατί άργησε να μπει στο καράβι. Είχε την ατυχία να είναι ο Αντώνης, γιατί αν ήταν ένας διάσημος Αντώνης θα είχε μπει μετά βαΐων και κλάδων.
Όμως ο Αντώνης που πήγαινε στην Κρήτη σπρώχτηκε κι έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε αβοήθητος. Στην εποχή του στυγνού καπιταλισμού και της κεφαλαιοκρατίας ο κάθε Αντώνης είναι αναλώσιμος και ανάξιος για ενός λεπτού καθυστέρηση. Η ακτοπλοϊκή εταιρεία με μια ψυχρή σαν το σίδερο ανακοίνωση πέταξε από πάνω της την ευθύνη του πνιγμού.
Το πλοίο πρέπει να φύγει. Όσοι πνιγήκατε, πνιγήκατε. Σειρά έχουν οι επόμενοι. Γιατί αν δεν πνιγούν, θα καούν. Αν δεν καούν, θα μαχαιρωθούν. Ο θάνατος παίρνει χίλιες μορφές, αρκεί τα δελτία ειδήσεων να χουν υλικό κι αρκεί δημοσιογράφοι κι υπουργοί να χουν να ξεπλένουν.
Κάτι άρρωστο βαριά πλανιέται γύρω μας.
Δολοφονείται το χαμόγελο σε κοινή θέα.
Η απώλεια έγινε συνήθειά μας.
Κι ο κόσμος μας μια άρρωστη κραυγή.
