του Γεωργίου Θ. Ντοά- Δικηγόρου
Στη χώρα, η ακραία βία έχει λάβει τα χαρακτηριστικά μιας ακατάπαυστης και εντεινόμενης, άγριας καταιγίδας.
Κορωνίδα της τραγικής εξέλιξης είναι η πολύτροπη, πολυκέφαλη και βάναυση έως μανίας, εγκληματικότητα των παιδιών και των εφήβων.
Τα εγκλήματα τελούνται στους εσωτερικούς χώρους των σχολείων, στον προαύλιο χώρο τους, στις πλατείες και στους δρόμους, ενώ ως μέσα τέλεσης χρησιμοποιούνται, μεταξύ άλλων, γκλομπ, σιδερένιες γροθιές, μαχαίρια έως και φαλτσέτες.
Τρομάζει το γεγονός ότι ο αριθμός των συμβάντων διπλασιάζεται κάθε χρόνο σε σχέση με τον προηγούμενο.
Τρομάζει ο αριθμός των 40 αγοριών και κοριτσιών που, κατά μέσο όρο, συλλαμβάνονται καθημερινά για ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές.
Ποιες όμως είναι κάποιες ενδογενείς αιτίες που γεννούν, τρέφουν και αναπαράγουν την, εκτός των ορίων, αυτοκρατορία του κηρυγμένου πολέμου νέων εναντίον νέων-και όχι μόνον-ανθρώπων;
Η απάντηση στο μείζον ερώτημα, προϋποθέτει την απάντηση σε δύο ειδικότερα ερωτήματα.
Ποια είναι τα ιδανικά, οι ιδέες και οι αξίες που υπηρετούμε ως ενήλικες για να τα υπηρετήσουν και οι ανήλικοι;
Ποια είναι τα σύμβολα, τα πρότυπα, τα υποδείγματα και τα παραδείγματα προς μίμηση που προβάλουμε στους ανηλίκους;
Έχει καταδειχτεί ότι βιώνουμε το ιστορικό στάδιο της αποδυνάμωσης έως της καταστροφής, της έννοης και συναισθηματικής υπόστασής μας.
Έχει καταδειχτεί ότι η βαρβαρότητα, ως γενική βία των ενηλίκων και των ανηλίκων, είναι απότοκος της κατάρρευσης της αξιοπρέπειας, του αλληλοσεβασμού, της φιλίας, της αλληλεγγύης, ως των ακρογωνιαίων λίθων της δίκαιης κοινωνίας και της ειρηνικής συνύπαρξής μας μέσα σε αυτήν.
Ποια όμως είναι ειδικότερα η δική μας ευθύνη για τα τραγικώς συμβαίνοντα στο χώρο της νεολαίας;
Μήπως η εγκληματικότητα της νεανικότητας είναι ένας αναπόσπαστος κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας της γενικής βαναυσότητας, στην οποία εμείς οι ενήλικες έχουμε τον βαρύνοντα ρόλο;
Μήπως στερούμαστε, μεταβιβάζοντας τη στέρησή μας και στους επιγόνους, της κριτικής σκέψης για την εξαγωγή του ορθού συμπεράσματος, που αφορά τα παραγωγικά αίτια και τους υπεύθυνους για τις γιγαντιαίες παρακρούσεις των καιρών;
Μήπως διαποτιστήκαμε, διαποτίζοντας και τα παιδιά, από την αδυναμία της διάκρισης ακόμη και ουσιωδών εννοιών, όπως του καλού και του κακού, της ελευθερίας και της δουλείας, της ισότητας και της ανισότητας, της δικαιοσύνης και της αδικίας;
Μήπως ρέπουμε, αν ήδη δεν έχουμε φτάσει, στην οντολογική μηδαμινότητα της ανθρώπινης φύσης μας και τώρα πια το έξωθεν γενικό κακό έχει γίνει, έως της κραιπάλης, πάθος της λογικής και της ψυχής μας;
Σε γενικές πολεμικές συνθήκες, αποστρέφουμε το βλέμμα μας, από το μέγα κακό, κλεισμένοι στα καταφύγια της σιωπής και της αδιαφορίας μας, ενώ έξω οι σειρήνες ουρλιάζουν.
Τι μπορεί και πρέπει να συμβεί για να αναστραφεί η ξέφρενη πορεία μας προς τα εσχατολογικά δεινά, έως στην πτώση μας στον άβυθο, σκοτεινό καιάδα;
Πως μπορεί να φραχτεί, τώρα, ο δρόμος προς τα φοβερά συμβάντα που πλήττουν καταιγιστικά την κοινωνία, ενώ τα μέλλοντα εικάζονται, έως βεβαιότητας, φοβερότερα;
Τι χρέος έχουμε προς τη νεότητα, τι θέλουμε και μπορούμε να πράξουμε για την απόσειση του κοινού άγους που είναι και άγος της;
Ο καθένας δικαιούται, άρα αν θέλει μπορεί να δώσει την απάντηση.
Θα ήταν όμως, ίσως χρήσιμο, πριν δώσουμε την απάντηση να σκεφτούμε τι θα συμβεί αν τα πράγματα συνεχίσουν να είναι έτσι, εφιαλτικά.
Θα ήταν εξίσου χρήσιμο, να αναλάβουμε από τώρα την ιστορική ευθύνη να αποτρέψουμε με λόγο και πράξη, το να οδηγηθεί μια νέα γενιά στην άγρια ζούγκλα για να συμβιώσει με τους λύκους και τις ύαινες.
