Συνέντευξη στον Νικόλα Κανελλόπουλο
Από αιτία μοναξιάς και στεναχώριας, λόγος ενσωμάτωσης – όχι μόνο αθλητικής, αλλά σαφώς κοινωνικής, μέσω του αθλητισμού – και αγάπης. Προϋποθέσεις κατανόηση, συμφιλίωση, δηλαδή αποδοχή και ενημέρωση. Ό,τι ακριβώς έκανε κι ο ίδιος, προτού διαλέξει το δρόμο που βαδίζει – όχι μόνος. Το BN Sports αναδεικνύει την προσπάθεια του μπασκετομπολίστα που πίστεψε στον συμβολισμό της ζωής του, τον έκανε μήνυμα ισότητας και θέλει να μας μάθει να κάνουμε κι εμείς τάπα στις διακρίσεις. Ο Δημήτρης Παπανικολάου ξέρει πως δεν παίζει μόνος του…
Η επικοινωνία έγινε καθυστερημένα. Το παραδεχθήκαμε από την πρώτη στιγμή στον ίδιο, δεν μπορούμε παρά να το διευκρινίσουμε και σε εσάς. Το επιλέγουμε, δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς προς όλους, αυτό είναι το κριτήριο, άλλωστε. Η σύλληψη της ιδέας της, όμως, η σκέψη γι’ αυτήν, όχι, κάθε άλλο παρά τελευταία στιγμή ήταν. Επιτρέψτε μας να το ξεκαθαρίσουμε, αφού παραδεχθούμε βεβαίως, το δώρο άδωρο της ετεροχρονισμένης αναφοράς ως άτυπης… υπεράσπισής μας. Μιας και η Ζωή δεν περιμένει κανέναν – ούτε έχει και λόγο να το κάνει – η επικαιρότητα μας πρόλαβε, η επιθυμία προσέγγισης από αρχές Μάρτη πήγε περίπατο χωρίς να πάρουμε χαμπάρι και, κάπως έτσι, ο σημερινός φιλοξενούμενός μας ήταν πρακτικά αδύνατο να αποδεχθεί την πρόταση, λόγω βεβαρημένου προγράμματος την επόμενη μέρα.
Μας το είπε και ο ίδιος, σωστά σκεπτόμενος τη συγκυρία, ξεκαθαρίζοντας πως η γεμάτη και βεβαρημένη ατζέντα δεν θα του επέτρεπε εκτός προγράμματος απρόοπτα. Αλλοίμονο, δεν είμαστε αγνώμονες, δεν θα του ζητούσαμε ποτέ κάτι τόσο άμεσο, θα ήταν αδικαιολόγητα πιεστικό. Τετάρτη βράδυ η πρώτη επαφή – πέρα για πέρα υπαρκτή αυτή τη φορά, αν και πρωτομηνιά Απρίλη – εξ ίσου ρεαλιστική, κυνική και αναγκαστική η μετάθεση της επικοινωνίας από την επόμενη εβδομάδα. Ποια ήταν, όμως, αυτή η περιβόητη «επόμενη μέρα»;
Η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού βρίσκει πάντοτε στις επάλξεις της ενημέρωσης τον Δημήτρη Παπανικολάου από ένα μετερίζι διαφορετικό από αυτό που διάλεγε ως παιδί ακόμη τότε στα Λιόσια, σε μια διαδρομή που ξεκίνησε από τον Αστέρα Ζωδόχου Πηγής και έφτασε μέχρι την κορυφή της Ευρώπης. Ή μάλλον, χάρη και μέσω αυτής. Άμεσα η δεύτερη, ημέρα Δευτέρα, ακριβώς την επόμενη η συνέντευξη – αστραπή σε ώρα δικής του υπόδειξης. Ευγενής, περιεκτικός και ευδιάθετος, απάντησε στα πάντα. Με γνώση και συνειδητοποίηση, σκοράροντας το ιδανικό… buzzer beater.
Ίσως και όχι, αφού οι κοινωνικές προκλήσεις – η διεκδίκηση ελευθερίας και ευτυχίας, επομένως – είναι διαχρονικές πάντοντε. Εμείς, λοιπόν, απλώς μεταφέρουμε το μήνυμά του. Μας επέλεξε και θέλουμε να πιστεύουμε πως βοηθάμε στην εξάπλωσή της μοναδικότητας του συμβόλου που του άλλαξε τη ζωή, γιατί ακριβώς το αποφάσισε ο ίδιος. Δείτε την ώρα δημοσίευσης και θα καταλάβετε. Ή καλύτερα, διαβάστε τη συνέντευξη, αξίζει. Δημήτρη, σ’ ευχαριστώ…
Κύριε Παπανικολάου, ας ξεκινήσουμε με την ορολογία. Είναι γνωστό πως υπάρχουν τρία επίπεδα εντοπισμού του φαινομένου. Δεδομένων αυτών, για να μάθει απευθείας ο κόσμος, τι θα ορίζαμε – και τι θα ορίζατε ο ίδιος – ως αυτισμό και πώς αντιμετωπίζεται;
«Κοιτάξτε, επισήμως η νευροαναπτυξιακή διαταραχή είναι η επιστημονική ονομασία και εντοπίζεται ακριβώς στα τρία πεδία που αναφέρατε: πρώτον, η κοινωνική αλληλεπίδραση, δεύτερον, η κοινωνική επικοινωνία και τρίτον, η στερεότυπη συμπεριφορά. Δεν υπάρχει λόγος, όμως, να μπερδέψουμε τον κόσμο με αυτές τις έννοιες. Η ουσία είναι πως γι’ αυτήν ακριβώς την ποικιλομορφία ονομάζεται φάσμα και αυτές είναι οι αντίστοιχες λεγόμενες νευροαναπτηξιακές διαταραχές, δηλαδή οι διαταραχές το αυτιστικού φάσματος.
Αποτελεί, για την ώρα, άγνωστο πεδίο για την ιατρική, δίχως να είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά και το “χάπι”, όπως εγώ το λέω, είναι η αποδοχή, τόσο από τον κόσμο, όσο και αρχικά από την ίδια την οικογένεια στην οποία υπάρχει. Χαρακτηριστικό σύνθημα πως “κάνεις δεν πεθαίνει από αυτισμό, αλλά αποκλεισμό”. Εν προκειμένω, η “καλωδίωση”, να το πούμε έτσι, είναι διαφορετική.»
Τι πιστεύετε είναι αυτό που κάνει τόσο δύσκολη την αποδοχή, αφενός για τις οικογένειες, αφετέρου για τους υπόλοιπους; Φοβίζει – και απομακρύνει – μήπως, εκατέρωθεν το διαφορετικό;
«Υπάρχει δυσκολία αποδοχής και από τους δύο γιατί, απλά, ο κόσμος φοβάται το στίγμα· αυτό είναι σαφές. Παλιότερα, σκεφτείτε, οι αντιδράσεις ήταν αρνητικές μόνο, σταδιακά πλέον ο δείκτης αλλάζει και υπάρχει επίσης σαφής δεκτικότητα στο φαινόμενο. Άλλωστε, η διάγνωση τα 2-3 πρώτα χρόνια (σ.σ ζωής του παιδιού) είναι πραγματικά δύσκολη και είναι λογικό αυτό να το κάνει πραγματικά δύσκολο.
Βάσει στατιστικών, την περισσότερη αντίδραση βγάζουν οι άντρες, υψώνοντας τείχος άρνησης στους ίδιους και προς το παιδί, καθιερώνοντας, έτσι, μια παραίσθηση, μια ψεύτικη πραγματικότητα πως τίποτα δε συμβαίνει. Ένα προσωπείο. Με τα χρόνια, βέβαια, κατά την εφηβεία οι ενδείξεις είναι ολοένα και πιο εμφανείς…»
Ποιο, λοιπόν, το βίωμα της δικής σας οικογένειας;
«Να σας πω πρώτα πως πρόκειται ουσιαστικά για μια ολόκληρη διαδικασία, καθαρά πνευματική στην αρχή και με σειρά συγκεκριμένη: έχουμε πρώτα το γεγονός ως ξεχωριστό στάδιο, ακολουθεί η απόρριψη και μετά από αυτήν η αποδοχή. Σταδιακά επέρχεται η κινητοποίηση για ενημέρωση, αργότερα η ετοιμότητα για μοίρασμα και τέλος υπάρχει η βοήθεια προς τους άλλους.
Η διαχείριση, επομένως, ξεκινά από εμάς. Χρειάζεται εσωτερική κατανόηση για να κατανοήσουμε – πριν αποδεχθούμε – πως, όχι μόνο δεν πρόκειται για πάθηση, αλλά η κοινωνία μπορεί να γίνει καλύτερη μ’ αυτήν εντός της. Εκεί ακριβώς αποσκοπεί και η προσωπική δράση μου στα σχολεία. Καλά τα μαθηματικά, όμως η ενσωμάτωση δεν είναι μεγάλη. Έχω προτείνει την συμπερίληψη της “αόρατης αναπηρίας” στην εκπαίδευση δασκάλων και γιατρών, ώστε να γνωστοποιηθούν οι τρόποι αντιμετώπισης. Απαιτείται, φυσικά, και βοήθεια από τους γονείς. Να αποδέχονται και να μιλούν, όχι να προσποιούνται και να κρύβουν.»
Μου δώσατε την τέλεια ασίστ. Θα σας ρώταγα τώρα για το UniquAll…
«Πρόκειται για μια πρωτοβουλία χώρων ομαδικής άθλησης και συμπερίληψης, δωρεάν για τις οικογένειες. Λόγος δημιουργίας του το ότι η κόρη μας μικρή δεν έβρισκε μέρος να αθληθεί – αναφέρομαι στον ομαδικό αθλητισμό – οπότε αναγκαστικά επέλεγε την απομόνωση. Ξεκίνησε, επί covid, τον Σεπτέμβρη του 2021, μέσω της γνωστής φωτογραφίας με τους Νίκο Γκάλη και Γιάννη Αντετοκούνμπο, που είναι και πρεσβευτές. Έχουμε τρία γήπεδα σε τρεις περιοχές, στο Γουδί, στο Παγκράτι και στη Λεόντειο· στόχος μας να αποκτήσουμε χώρους και εκτός Αττικής.»
Δημήτρης Παπανικολάου: Με τον Γκάλη, τον Αντετοκούνµπο και τα άλλα παιδιά θα νικήσουν την άγνοια | eReportaz
Αποδεικνύεται και η κοινωνική δυναμική του αθλητισμού έτσι…
«Μα, περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Έχει πάντοτε κοινωνική χροιά και όχι μόνο το αθλητικό, ανταγωνιστικό κομμάτι. Εξαπλώνεται στην κοινωνία. Έλεγαν για τον Νέλσον Μαντέλα πως με μια μπάλα ράγκμπι ένωσε την Αφρική. Εμείς αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, αλλά μπορούμε να ενώσουμε την κοινωνία και να την κάνουμε καλύτερη.»
Τέσσερις αριθμοί, μια ιστορία. Θα θέλατε να μου πείτε για το βιβλίο σας και τον συμβολισμό με το 11:11;
«Φυσικά. Πρόκειται για μια επεξήγηση αριθμών, είναι καθαρά συμβολικό και καθόλου μεταφυσικό βιβλίο και θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τον κόσμο που το έκανε best seller. Το βλέπαμε με τη γυναίκα μου για χρόνια, σε αποδείξεις, στα κινητά μας, στο ρολόι, σε πινακίδες αυτοκινήτων… Τελικά, τους γκουγκλάραμε και τους αποκωδικοποιούμε στο βιβλίο. Αφαιρέσεις ή προσθέσεις κάποιον, δεν αλλάζουν, είναι όλοι τους μοναδικοί και ίσοι. Αν το διαβάσεις, θα βρεις εκεί όλη την ιστορία…»
Δημήτρης Παπανικολάου στο skai.gr: Όταν αποκάλυψα ότι έχω Άσπεργκερ, ένιωσα σαν πουλί που βγήκε από κλουβί | ΣΚΑΪ
Ποιες οι σκέψεις στην απάντηση της Άριας για την απόδρασή της από ένα «κλουβί»; Θα ήταν απελευθέρωση για όλους σας…
«Πράγματι… Οι ενήλικες βασανίζονται γιατί διάγνωση εύκολα, όπως είπαμε, στην αρχή δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η αποφυγή. Στόχος δικός μας είναι η απενοχοποίηση. Αυτό συνεπάγεται την κατανόηση, δηλαδή την καλύτερη αντίδραση στη συνθήκη του φάσματος, και αυτή με τη σειρά της την αυτογνωσία. Μόνο έτσι θα σταματήσει το αυτομαστίγωμα. Η Άρια, ξέρετε, έχει πλέον γράψει δικό της παιδικό βιβλίο, το οποίο θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο φθινόπωρο και συγκεκριμένα τον Οκτώβρη…»
Μια ακόμη ερώτηση, η πρώτη αθλητική και η τελευταία της κουβέντας μας. Μετά από όλα αυτά – και πόσα άλλα που πρόκειται να έρθουν – συγκρίνετε τη μετάβασή σας σ’ αυτήν την ιδιότητα, όταν στην μπασκετική ταυτότητα αναγράφεται πως είστε ο μοναδικός Έλληνας μπασκετμπολίστας με triple crown με τις δύο κορυφαίες ομάδες της χώρας;
«Όπως συνηθίζω να λέω, “όταν στα 35 η καριέρα τελειώνει, ο γιατρός ξεκινά”. Ψυχολογικά θα είναι δύσκολα γιατί οι αθλητές δεν έχουμε “μάθει” στον καναπέ. Όχι τυχαία, ένας φίλος μου λέει πως οι αποσυρόμενοι αθλητές είμαστε “οι πιο νέοι άνεργοι”. Είναι προτιμότερο, και για μένα καλύτερο, να εστιάσει το παιδί στα μαθήματα. Στο σχολείο θα ισορροπεί καλύτερα από την μπάλα. Το φάσμα υπήρχε στο σπίτι μου. Ήταν μονόδρομος η επιλογή της προσφοράς και της βοήθειας. Στην Άρια πρώτα και, μέσω αυτής, στην κοινωνία και το αντίστροφο…»
Πηγη:http://bnsports.gr https://www.bnsports.gr/face-to-face/articles/673889/o-dimitris-papanikolaou-sto-bn-sports-athlitismos-simainei-symperilipsi-monodromos-i-voitheia-stin-kori-mou-kai-stin-koinonia
