Από τον αγώνα κατά της λευχαιμίας στα 11 της χρόνια, σήμερα βραβευμένη επιχειρηματίας
«Κάθε μέρα που ξυπνάμε είναι μια καινούργια μέρα, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες»
«Αυτό που λένε όλοι “σε καταλαβαίνω” είναι λίγο ψέμα. Εάν δεν το έχει περάσει ο άλλος δε μπορεί να σε καταλάβει»
Το ιδιωτικό της ΚΕΠ στη Νέα Μανολάδα βραβεύτηκε ανάμεσα σε 12.500 γραφεία σε όλη την Ελλάδα!
Συνέντευξη στον Μιχάλη Δημητρόπουλο
Σας συμβαίνει κι εσάς να ξυπνάτε το πρωί και να πιστεύετε ότι κουβαλάτε το βάρος όλου του κόσμου; Σας συμβαίνει κι εσάς να νομίζετε πως όλα σας πάνε στραβά στη ζωή σας; Πώς όλα περιστρέφονται γύρω από τα μικρά ή και μεγάλα σας προβλήματα; Αν απαντήσατε θετικά, είναι ανθρώπινο. Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος, με επίκεντρο το εγώ του, παρότι μερικές στιγμές είναι έτοιμος να κάνει την πιο αλτρουιστική πράξη. Αντιφατικό όν.
Ωστόσο, είναι κάποιοι άνθρωποι, κάποιες σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων, που έχουν σφυρηλατήσει χαρακτήρα όχι επειδή το επέλεξαν, αλλά επειδή ήταν αναγκασμένοι από την ίδια την ζωή τους να το κάνουν. Κάποιοι κουβάλησαν στην πραγματικότητα το βάρος όλου του κόσμου στις πλάτες τους και βγήκαν αλώβητοι, ακόμα πιο δυνατοί. Κουβάλησαν τον προσωπικό τους σταυρό χωρίς να το επιλέξουν και αναστήθηκαν.
Όπως μου έμαθε η Στεφανία Φωτοπούλου, εάν δεν σηκώνεις κι εσύ έναν τέτοιου είδους σταυρό, μην πεις σε αυτούς τους ανθρώπους «σε καταλαβαίνω», θα είναι ψεύτικο. Από ανθρώπους σαν την Στεφανία Φωτοπούλου έχουμε μόνο να πάρουμε μαθήματα ζωής.
«Κερδίσατε τον πρώτο λαχνό του λαχείου»
Η ιστορία ξεκινά όταν η Στεφανία ήταν επτά ετών, στη Νέα Μανολάδα.
«Γεννήθηκα εδώ, μεγάλωσα εδώ. Όταν πήγα δευτέρα δημοτικού έπαθα μία πνευμονία. Το θεωρήσαμε κάτι απλό. Έπαιρνα αντιβιώσεις, φάρμακα, τα συνηθισμένα για ένα παιδάκι που παθαίνει πνευμονία. Η παιδίατρος με έβαλε στην διαδικασία να κάνω μία εξέταση αίματος κι εκεί είχαμε τα λευκά αιμοσφαίρια πάρα πολύ κατεβασμένα. Μου είπε πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα κάνουμε επαναληπτική εξέταση. Πράγματι κάναμε επαναληπτική, τα λευκά δεν είχαν ανέβει, η παιδίατρος είπε ότι κάτι συμβαίνει, μπήκαμε στην διαδικασία εξετάσεων, παρακεντήσεις, μυελόγραμμα και είδαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Οι γιατροί στην Πάτρα δεν ήταν αισιόδοξοι, είπαν του μπαμπά μου ότι «κερδίσατε τον πρώτο λαχνό του λαχείου». Υπήρχε φόβος, άγνοια, γιατί είναι μικρή κοινωνία, δεν υπήρχε η ενημέρωση που έχουμε σήμερα. Οι γονείς μου αποφάσισαν ότι είναι καλύτερο να πάμε στην Αθήνα τότε, στο Νοσοκομείο Αγίας Σοφίας.
Όταν πήγαμε στην Αθήνα, οι γονείς μου δεν μου είχαν πει κάτι. Ο γιατρός μου Στέλιος Γραφάκος, διευθυντής της μονάδας μεταμόσχευσης μυελού τότε, μετά και την δεύτερη εξέταση παρακέντησης, μου είπε ότι πρέπει να φανώ δυνατή, και πως υπήρχαν δύο δρόμοι: ο ένας δρόμος ήταν να κάνω μεταμόσχευση που δεν ξέραμε εάν θα πετύχει ή όχι. Εάν πετύχαινε όλα καλά, εάν δεν πετύχαινε είχα ζωή από τρεις έως έξι μήνες. Ο άλλος δρόμος ήταν μην κάνω μεταμόσχευση, αλλά δεν θα ξέραμε τι θα γίνει σε ένα, σε δύο, σε πέντε χρόνια. Είπα ότι θα κάνω την μεταμόσχευση και όπου με βγάλει, γιατί όταν είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, στο ρέμα μπορεί να κολυμπήσεις και να βγεις, στον γκρεμό πέφτεις…
Έκανα μεταμόσχευση από γερμανίδα δότρια, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό ήταν όλοι δίπλα μου σε ότι κι αν χρειάστηκα, δεν ήταν εύκολη διαδικασία σίγουρα, παρόλα αυτά είχα στήριξη και ένιωθα σιγουριά και ασφάλεια ότι όλα θα πάνε καλά από τους γιατρούς. Ήταν πολύ σημαντικό το έργο τους. Όταν ξεκινήσαμε χημειοθεραπείες και την όλη διαδικασία, ήμουν μικρή, μόλις 11 χρονών, δεν καταλαβαίνεις απόλυτα τον κίνδυνο, έχεις άγνοια κινδύνου σε αυτή την ηλικία. Ήξερα ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Έκανα οριακά την μεταμόσχευση, γιατί ο πρώτος δότης που είχε βρεθεί είχε τελικά θέμα με την υγεία του. Ήμουν στα πρόθυρα λευχαιμίας, ήταν πολύ οριακά όταν βρήκαμε την δότρια και κάναμε την μεταμόσχευση. Η μεταμόσχευση έγινε 22 Μαρτίου, μια ημερομηνία σημαδιακή για μένα, είναι σαν να έχω δεύτερα γενέθλια. Ξαναγεννήθηκα εκείνη την ημέρα», μου λέει η Στεφανία.
Οι γονείς της
Τη ρωτάω πως αντιμετώπισαν την όλη διαδικασία οι γονείς της.
«Ο μπαμπάς μου προσπαθούσε να είναι δυνατός μπροστά μου. Λύγιζε πίσω μου, αλλά μπροστά μου ήταν δυνατός. Μου έδινε τρομερή δύναμη κι ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά. Ήμουν Αθήνα με την μαμά μου κι ο μπαμπάς μου ήταν εδώ, να δουλεύει, να δουλεύει, γιατί όλη η διαδικασία είναι κοστοβόρα. Ήταν αυτός που δεν έβλεπα τόσο συχνά και όταν τον έβλεπα ήταν ο δυνατός. Η μαμά μου, που έβλεπα σε καθημερινή βάση, ήταν αυτή που προσπαθούσε να δείχνει καλά, αλλά βέβαια δεν τα κατάφερνε πάντα, λογικό».
Η πρώτη φλογίτσα
«Πέρασε ο καιρός σιγά-σιγά και θυμάμαι ένα πρωί που ήρθε μία οικογενειακή φίλη στο δωμάτιο -πριν μπουν οι γιατροί- και λέει να σας πω ένα ευχάριστο νέο: τα πρώτα λευκά αιμοσφαίρια έκαναν την εμφάνισή τους! Τότε ένιωσα μια σπίθα ελπίδας. Μια φλογίτσα. Πέρασε ο καιρός με δυσκολίες, με πόνους πολλές φορές».
Επιστροφή στη Νέα Μανολάδα
«Θυμάμαι την ημέρα που κατάλαβα πως έχασα τα μαλλιά μου από τις χημειοθεραπείες. Σηκώθηκα από κρεβάτι να πάω στην τουαλέτα, γύρισα τα μάτια μου στον καθρέπτη και είδα ότι πλέον δεν έχω μαλλιά. Εκεί κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά από αυτό που πίστευα. Παρόλα αυτά έλεγα έχω κι άλλα ακόμα να ζήσω, δεν έχει τελειώσει.
Βγήκα από το Νοσοκομείο, η θεία της μαμάς μου μας παραχώρησε σπίτι στην Αθήνα γιατί κάθε δεύτερη ημέρα έπρεπε να πηγαίνω στο Νοσοκομείο. Μετά από ένα-δύο μήνες φύγαμε από την Αθήνα και επιστρέψαμε στη Νέα Μανολάδα. Ήταν καλοκαίρι. Πίστευα ότι τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα για μένα, από ότι ήταν τελικά».
-Γιατί δεν ήταν εύκολα τα πράγματα τελικά;
«Χωριό, δεν υπήρχε η γνώση, δεν υπήρχε η ενημέρωση, οπότε μόλις ήρθα εδώ, εκτός από όλο αυτό που αντιμετώπιζα μέσα μου, είχα να αντιμετωπίσω και παιδιά και ενήλικες, είχα να αντιμετωπίσω κόσμο. Στην αρχή μου φαινόταν εύκολο όλο αυτό. Μόλις άρχισα να βγαίνω στο χωριό, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα. Με ρωτούσαν εάν αυτό που πέρασα ήταν κολλητικό, ένιωθα ντροπή που δεν είχα μαλλιά, φόρεσα περούκα. Πήρα την απόφαση γρήγορα, τον Σεπτέμβρη που θα πήγαινα σχολείο, να την βγάλω. Τα μαλλιά μου είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν, σαν καρφάκια, και πήρα την απόφαση να την βγάλω. Μόλις πήγα σχολείο την πρώτη ήμερα, ένιωσα πολύ έξω από τα νερά μου, σαν το ψάρι που προσπαθεί να βρει νερό, πήγαινα έκτη δημοτικού. Τα παιδιά με κορόιδευαν ότι είμαι σαν άντρας. Ναι, είναι παιδιά δεν το συζητάω, όμως φταίνε οι γονείς, γιατί δεν είχαν ενημερώσει τα παιδιά τους, δεν είχαν πει στα παιδιά τους ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίδιοι, υπάρχουν ασθένειες, υπάρχουν προβλήματα στον κόσμο. Είχα άρνηση να βρίσκομαι σε σχολικό χώρο. Αλλά είπα πει «Θεέ μου δείξε μου ένα σημάδι γιατί αυτό που περνάω είναι πολύ δύσκολο, παλεύω για κάτι, ένα σημάδι». Ο καιρός πέρασε και άρχισα να το δουλεύω όλα αυτό μέσα μου».
-Πώς το δούλεψες μέσα σου;
«Κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου προσπαθούσα να θυμηθώ πράγματα και καταστάσεις. Συνήθως όταν μας ενοχλεί κάτι ο εγκέφαλος το διαγράφει, προσπαθούσα να καταλάβω συναισθήματα. Θυμάμαι διάσπαρτες εικόνες κατά καιρούς, γιατρούς, ρόμπες, ανθρώπους, θυμάμαι πολύ τις στιγμές που άνθρωποι από το Χαμόγελο του Παιδιού έρχονταν στο δωμάτιο, θυμάμαι τις στολές τους που ήταν λίγο πιο παιδικές από των γιατρών. Θυμάμαι χειρουργεία, θυμάμαι τον φόβο του χειρουργείου, θυμάμαι στα καλά νέα τα χαμόγελα των γιατρών και των γονιών μου, θυμάμαι τον μπαμπά μου να μου λέει λίγο ακόμα έμεινε. Θυμάμαι τον φόβο των παππούδων μου, τα δώρα τους. Γενικά προσπαθούσα να θυμηθώ συναισθήματα. Θυμάμαι πως την αρχή το συναίσθημα που ένιωθα ήταν η απορία, «γιατί σε μένα, γιατί τώρα»; Όσο περνούσε ο καιρός όμως, το «γιατί» μου έδινε απαντήσεις: επειδή δεν υπάρχουν πράγματα δεδομένα. Για κάποιον είναι δεδομένο να βγει μια βόλτα με τους φίλους του, να δει τηλεόραση να ακούσει μουσική, για μένα δεν ήταν.
Μετά θυμάμαι να έχω συναισθήματα άρνησης. Ότι αποκλείεται, δεν γίνεται, και μετά θυμάμαι να έχω συναισθήματα εκνευρισμού και θυμού. Θυμό με τους γονείς μου που δεν μου το είχαν πει από την πρώτη στιγμή, θυμό με τους γιατρούς που μου το είπαν έτσι όπως μου το είπαν, θυμό ακόμα και με τον εαυτό μου, γιατί όταν συμβαίνει όλο αυτό και είσαι παιδί, δεν μπορείς να το διαχειριστείς και βγάζεις συναισθήματα προς ανθρώπους που είναι πραγματικά δίπλα σου που δεν θα έπρεπε να τα βγάζεις».
-Πότε είπες πως νίκησες;
«Μέχρι τα πέντε χρόνια η κατάσταση ήταν με αντικαρκινικά φάρμακα, με εξετάσεις, άρα δε μπορούσα να πω πως νίκησα 100%, επίσης είχα να διαχειριστώ τα συναισθήματα μόνη μου.
Αυτό που λένε όλοι «σε καταλαβαίνω» είναι λίγο ψέμα. Εάν δεν το έχει περάσει ο άλλος δε μπορεί να σε καταλάβει. Οπότε επειδή δεν ήθελα να ακούσω ποτέ αυτό το «σε καταλαβαίνω», το κρατούσα για τον εαυτό μου. Ήμουν ένας άνθρωπος που μιλούσα πολύ με τον εαυτό μου, προσπαθούσα να το διαχειριστώ μόνη μου, δεν πήγα σε ψυχολόγο. Δεν θεωρούσα ότι κατάφερα κάτι, θεωρούσα πως ήταν μία δεδομένη κατάσταση. Μέχρι τα έντεκα χρόνια μου προσπαθούσα να ξεθάψω καταστάσεις, αρνιόμουν να δω αυτό που συμβαίνει, ντρεπόμουν για αυτό. Γιατί σε αυτή την μικρή κοινωνία μεγάλωσα. Μετά τα πέντε χρόνια που άρχισα να έχω ένα συναίσθημα νίκης, όταν μου είπαν οι γιατροί ότι θα έρχεσαι κάθε δύο χρόνια, εκεί κατάλαβα τι ήταν όλο αυτό που πέρασα και τι είχα καταφέρει. Τότε άρχισαν να μένουν διάσπαρτες εικόνες».
«Όλη μας η ζωή είναι μια ρουλέτα»
«Η δικιά μου η φουρνιά, τα παιδιά που ήμασταν μαζί μέσα, δεν ήταν μία καλή φουρνιά. Είχαμε πολλές απώλειες. Όποτε κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν αυτό. Εκεί άρχισα να μιλάω πιο πολύ, άρχισα να είμαι ευγνώμων. Άρχισα να σκέφτομαι πως τώρα που έτυχε σε μένα, εγώ μπορώ να βοηθήσω κάποιον άλλον. Μπορώ να πω σε κάποιον άλλον που περνάει τα ίδια «σε καταλαβαίνω» και πραγματικά να τον καταλάβω. Εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι έχει κάποιος την υγεία του, αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι να έχει κερδίσει την υγεία του. Όλο αυτό είναι μια ρουλέτα, ρίχνεις την μπίλια κι όπου κάτσει η μπίλια, όλη μας η ζωή είναι μια ρουλέτα».
-Πόσο εύκολο είναι να βρεις τη δύναμη μέσα σου να ξεπεράσεις είτε το μεγάλο, είτε το μικρό πρόβλημα;
«Σίγουρα εκείνη την ώρα αναζητούμε μια ελπίδα, μία φλογίτσα ότι όλα θα πάνε καλά, αυτό ψάχνουμε για να πάρουμε δύναμη. Εγώ αυτό το βρήκα από τους γιατρούς μου, ακόμα κι αν δεν ήταν σίγουροι, μου έδιναν σιγουριά. Στα μάτια τους έβλεπα τη σιγουριά που αναζητούσα εκείνη την ώρα. Όλοι έχουμε δύναμη πολύ μεγάλη μέσα μας, αρκεί να βρούμε τον τρόπο να την χρησιμοποιήσουμε θετικά. Δεν λέω ότι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Εμένα όλα αυτό σίγουρα μου έχει δημιουργήσει χαρακτήρα. Επειδή έχω περάσει πάρα πολύ δύσκολα, κι επειδή ο κόσμος ήταν πολύ σκληρός απέναντί μου, μου είχε βγει κι εμένα να είμαι σκληρή απέναντι στους ανθρώπους, προσπαθώ να μην είμαι πλέον, η δουλειά μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να μαλακώσω, ήμουν πολύ πιο σκληρή»..
«Κάθε μέρα που ξυπνάμε…»
«Κάθε μέρα που ξυπνάμε είναι μια καινούργια μέρα, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που ξυπνάμε. Η δύναμη ξεκινά από τα συναισθήματα, όταν μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, τότε θα μάθουμε να εξωτερικεύουμε σωστά την δύναμή μας. Δύναμη έχουμε όλοι μέσα, απλά πιστεύω ότι ο Θεός όταν περνάς μια δυσκολία σου δίνει λίγο παραπάνω δύναμη. Αρκεί να κοιτάξουμε ψηλά. Πιστεύω πάρα πολύ, αρκεί να κοιτάξουμε ψηλά και να πούμε δώσε μου ένα σημάδι».
«Έτσι πήρα δύναμη»
«Μια μέρα πριν φύγω για Αθήνα κοιμόμουν στο κρεβάτι μου, ήρθε ο άγιος Διονύσιος από την Ζάκυνθο, με πήρε από το χέρι και κάναμε μια βόλτα στο σπίτι. Μου είπε ότι θα είναι δίπλα μου, ότι θα τα καταφέρω, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι έχω φύλακα άγγελο και δεν θα με αφήσει. Και μου ζήτησε απλά να πάω να τον βρω. Πριν ξεκινήσουμε λοιπόν για Αθήνα πήγαμε να τον βρούμε στην Ζάκυνθο. Προσκυνήσαμε. Όταν έφτασε η ώρα να προσκυνήσω εγώ έτριξαν τα κόκκαλά του. Όλοι αναρωτήθηκαν γιατί έτριξαν, εγώ ήξερα πως ήταν η απάντησή του πως είμαι εδώ. Εκεί πηρά την δύναμη που χρειαζόμουν και ένιωσα πως υπήρχε ελπίδα ότι θα τα καταφέρω. Και όντως κάθε φορά που έπεφτα, ένιωθα ένα χέρι αόρατο να με σηκώνει. Έτσι πήρα δύναμη. Την δύναμη και την βοήθεια μπορεί να την βρούμε από πολύ μικρά πράγματα, αρκεί να είμαστε έτοιμοι να την δεχθούμε. Τα σημερινά μου συναισθήματα είναι πάθος για ζωή, είναι μεγαλύτερη δύναμη από αυτή που είχα τότε, και θέλω να μεταλαμπαδεύσω σε όλο τον κόσμο αυτό που έζησα και σε καμία περίπτωση ένα παιδί να μην περάσει μπούλινγκ επειδή ήταν άρρωστο, επειδή κάτι του έλειπε, επειδή ήταν ψηλό, κοντό».
-Τι μήνυμα στέλνεις στους γονείς;
«Οι γονείς απλά πρέπει να πουν στα παιδιά τους πως όταν βλέπεις ένα παιδί διαφορετικό από εσένα δεν σημαίνει ότι δεν είναι ίσο με εσένα, αυτό δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Είτε αυτό το παιδί έχει αυτισμό, που είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στις μέρες μας, είτε αυτό το παιδί είναι καθηλωμένο σε κάποιο καρότσι, είτε δεν έχει μαλλιά, είτε έχει περάσει μια ασθένεια, είτε είναι πολύ ψηλό, πολύ κοντό, κανένας δεν είναι ίδιος, αλλά όλοι είμαστε ίσοι. Οι γονιός απλά να του πει «αγάπησε το διαφορετικό», αλλά για να το πουν στα παιδιά τους πρέπει πρώτα να το πιστεύουν οι ίδιοι. Οι γονείς σε εκείνη την εποχή έλεγαν μην παίζεις με αυτό το παιδάκι είναι άρρωστο, λες και ήταν κάτι κολλητικό. Αν οι γονείς σεβαστούν το διαφορετικό, τότε και τα παιδιά τους θα σεβαστούν το διαφορετικό. Στιγμή δεν μου έδειξαν οι γονείς μου ότι είμαι κάτι λιγότερο από κάποιον άλλον».
Βραβευμένη
Η Στεφανία Φωτοπούλου είναι σήμερα 28 ετών και έχει ανοίξει το δικό της ιδιωτικό ΚΕΠ (Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών) στη Νέα Μανολάδα. Ασχολείται και με τα λογιστικά, αλλά κυρίως με το κομμάτι της εξυπηρέτησης των πολιτών.
Μόνο που δεν έχει απλά ένα ΚΕΠ. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να βραβευτεί από τους «Αετούς της Λογιστικής» ανάμεσα σε 12.500 γραφεία σε όλη την Ελλάδα!
«Επέλεξα τη Νέα Μανολάδα, το χωριό μου και η στήριξη που μου δίνει ο κόσμος είναι πάρα πολύ μεγάλη και είμαι ευγνώμων γι αυτό. Η βράβευση ήρθε από τον κόσμο, από τις αξιολογήσεις του κόσμου, συνεργατών και πελατών και από κόσμο που δεν γνώριζα, αξιολογήσεις στα σόσιαλ μίντια, είχα βαθμολογία 8,8. Από 12.500 γραφεία είμαι ανάμεσα στα 17 γραφεία που βραβεύτηκαν. Η ιδέα ξεκίνησε πέρυσι τον Ιούλιο. Δούλευα σε ξενοδοχειακή μονάδα ως υπάλληλος κρατήσεων. Ξεκίνησε η ιδέα ότι πρέπει κάποια στιγμή να κάνω κάτι δικό μου. Τουλάχιστον να δουλεύω, αλλά να δουλεύω για μένα. Έβλεπα τα ιδιωτικά ΚΕΠ να εξαπλώνονται, όποτε πήρα την απόφαση ότι θα το κάνω. Στην αρχή ξεκίνησα πολύ δειλά, να βρω τον χώρο, να τον φτιάξω, να νιώθουν οικεία και όμορφα οι πελάτες. Τελείωσα 31 Αυγούστου την δουλειά, 1η Σεπτέμβρη έφυγα για διακοπές, γύρισα 7 Σεπτέμβρη και ξεκίνησα αμέσως να προετοιμάζω τον χώρο. Τον Νοέμβριο έκανα την έναρξη της επιχείρησης. 16 Δεκεμβρίου έκανα τα εγκαίνια, και παρότι μας τα χάλασε ο καιρός ήρθε πάρα πολύς κόσμος, φίλοι συνεργάτες από μακριά. Η βράβευση ήρθε μέσα σε έξι μήνες. Όλο αυτό το χρωστάω καθαρά στον κόσμο. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να είμαι τυπική στη δουλειά μου, δεν θέλω να φύγει δυσαρεστημένος κανένας πελάτης. Όταν με ενημέρωσαν πως το γραφείο μου βρίσκεται ανάμεσα στις εταιρίες που βραβεύτηκαν ένιωσα μεγάλη ηθική ικανοποίηση και είπα ότι τα κατάφερα! Πάντα το μότο μου ήταν μία φράση του Καζαντζάκη «θέλω να ανέβω ψηλά για να δω τον κόσμο, όχι για να με δει ο κόσμος». Ανεβαίνω ένα-ένα σκαλοπάτι. Με στήριξε πολύς κόσμος, οι συντοπίτες μου και οι εργάτες γης και όλοι, και στις δημόσιες υπηρεσίες. Τα βραβεία θέλω να τα αφιερώσω στον κόσμο που με στήριξε, σε όλα τα άτομα που είναι από μακριά και ήρθαν στα εγκαίνια, στους συνεργάτες μου και κυρίως στους γονείς μου».
Η πρώτη της δουλειά και η συνέχεια
«Όταν ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά, υπάλληλος γραφείου στον Πύργο, ήμουν ένα άτομο που έδινα πολλά πράγματα στην δουλειά, ήμουν μικρή σε ηλικία, δεν ένιωθα τη σιγουριά και την εμπειρία που έχω σήμερα, αλλά παρόλα αυτά αυτό δεν το έδειχνα στους άλλους. Σκεφτόμουν ότι είμαι ευγνώμων που μπορώ και δουλεύω, θυμάμαι ακόμα τα πρώτα δικά μου χρήματα. Πάντα όταν πληρωνόμουν ένοιωθα την ίδια χαρά και την ίδια ικανοποίηση και όταν έφτασα στην τελευταία δουλειά μου σαν υπάλληλος, πέρυσι το καλοκαίρι, όταν κιόλας συνεργάστηκα με υπέροχα άτομα, τα πιο υπέροχα άτομα που έχω συνεργαστεί. Ήρθαν στα εγκαίνια του γραφείο μου από πολύ μακριά για μένα. Όταν μπήκα σε αυτή τη δουλειά έδωσα πάλι τον καλύτερο μου εαυτό, είπα θέλω να κάνω κάτι για μένα. Πάτησα πολύ γερά στα πόδια μου. Όταν το είπα στους γονείς μου με στήριξαν στο 100%. Χωρίς της στήριξη τους τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο, όλο μου το γραφείο είναι προσωπική εργασία του μπαμπά μου και για μένα αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Ήταν μια παλιά αποθήκη του μπαμπά, παλιά γραφεία του μπαμπά».
«Η ομορφιά βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα»
Η Στεφανία Φωτοπούλου στέλνει το δικό της μήνυμα στα παιδιά και που παλεύουν με ασθένειες: «Θέλω να τους πως ότι έχω φτάσει κι εγώ σε αυτό το σημείο στο να αναρωτιέσαι τι γίνεται τώρα. Όμως αυτό που θα γίνει μετά θα είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το τώρα. Τους περιμένει ένας κόσμος να τον ανακαλύψουν. Κανείς άνθρωπος να μην επιτρέψει να τον μειώσουν, κανένα παιδί να μην επιτρέψει να το μειώσουν. Να μην σκέφτονται να ανέβουν ψηλά για να τους δει ο κόσμος, γιατί αυτό είναι εριστικό. Να σκέφτονται να ανέβουν για να δουν τον κόσμο από ψηλά και πραγματικά θα είναι πολύ καλύτερο από αυτό που φαντάζονται. Είναι πάρα πολύ όμορφο να βλέπεις ότι ο κόσμος σε στηρίζει και σ’ αγαπά. Κι εσύ να στηρίζεσαι στα πόδια σου και τη δουλειά σου. Από την άλλη, υπάρχουν πάντα κάποιοι που ότι και να κανείς θα λενε «σιγά τι έκανες», όμως και από αυτούς πρέπει να παίρνουμε δύναμη και να πεισμώνουμε. Να έχουμε πείσμα, παθός για ζωή, να πεισμώνουμε από οτιδήποτε μας πληγώνει, να παίρνουμε δύναμη από το οτιδήποτε μας πληγώνει και να γίνεται ώθηση για να ανέβουμε ψηλά. Θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές αδυναμίας και καλό είναι να ξεσπάμε, καθαρίζουν και τα μάτια από το κλάμα. Και κάθε φορά που κλαίμε να λέμε στον εαυτό μας να μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε κάνει να ξανακλάψεις. Η ομορφιά βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα. Οι άνθρωποι πάντα ζητούν παραπάνω, έχουμε ένα καλό αυτοκίνητο, πάντα ζητάμε ένα καλύτερο, ένα μεγάλο σπίτι, πάντα θα ζητάμε ένα μεγαλύτερο, έχουμε λεφτά, θα ζητάμε πάντα περισσότερα, όμως δεν είναι εκεί η χαρά, η πραγματική χαρά βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα. Ότι μπορούμε και περπατάμε και πάμε μια βόλτα. Ότι χτυπάει η καρδιά μας, ότι ξυπνάμε κάθε πρωί».
«Στο παιδί αυτού του ανθρώπου που χάθηκε…»
Η Στεφανία αφιερώνει την συνέντευξη «σε όλα αυτά τα παιδιά και τους ενήλικες που μπορεί αυτή τη στιγμή να παλεύουν σε ένα Νοσοκομείο και περνούν δύσκολα και θα σκέφτονται άμα βγω από εδώ τι;».
Τέλος, προσθέτει: «Πριν λίγες ημέρες «έφυγε» από χωριό ένα παιδί 42 χρονών από λευχαιμία. Είχε και ένα παιδάκι. Ας σκεφτούμε αυτό μόνο και από αυτό ας πάρουμε δύναμη. Στο παιδί αυτού του ανθρώπου που χάθηκε θέλω να αφιερώσω επίσης την συνέντευξη, έχει να αντιμετωπίσει συναισθήματα και «γιατί», ιδιαίτερες καταστάσεις, θυμό…».
