Της Βάσως Σωτηροπούλου
«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» έγραψε ο Σαίξπηρ στον «Άμλετ». Κάτι σάπιο υπάρχει κι εδώ δίπλα μας, στο μέρος που ζούμε και δουλεύουμε.
Υπάρχουν άνθρωποι που σκορπούν θάνατο με τα χέρια τους. Επιλέγουν να σκοτώσουν επώδυνα ό,τι πιο ανυπεράσπιστο κυκλοφορεί και δεν πειράζει κανέναν.
Ό,τι έχει μέσα του αγνή και άδολη αγάπη για τον άνθρωπο.
ΤΑ ΖΩΑ. Τα ζώα τα δικά μου, τα δικά σου, τα αδέσποτα, τα δεσποζόμενα.
Αδιακρίτως.
Τα ποτίζουν θάνατο με ισχυρά δηλητήρια που τους ξεσκίζουν τα σωθικά.
Τα ζώα πεθαίνουν συνήθως αβοήθητα κι οι εν λόγω απ-άνθρωποι συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μας λένε «καλημέρα», πίνουν καφέ, πάνε στην εκκλησία ή βόλτα με τα παιδιά τους, μας δίνουν το χέρι τους.
Αυτό το χέρι που βάζει φόλες κάθε Νοέμβρη μήνα εδώ και χρόνια σε αυτό το μέρος που ζούμε, που δουλεύουμε, που προσφέρουμε.
Που λέμε «καλημέρα» και την εννοούμε, που πάμε εκκλησία γιατί πιστεύουμε στο Θεό, που δε βρωμίσαμε ποτέ τα χέρια μας με δηλητήρια για ζώα.
Δεν ξέρω αν ποτέ οι τετράποδοι φίλοι μας που πέθαναν με αφρούς στο στόμα θα δικαιωθούν.
Δεν ξέρω αν τα καθάρματα αυτού του κόσμου θα συλληφθούν και θα πληρώσουν.
Δεν ξέρω τίποτα από αυτά.
Ξέρω όμως ότι αυτός που σήμερα σκοτώνει ζώα αύριο θα σκοτώσει άνθρωπο.
Κι αυτό είναι πλέον εξακριβωμένο…
Πριν λίγες μέρες ο Μήτσος ο σκύλος ήρθε όπως κάθε μέρα στο φροντιστήριο με τη σκυλοπαρέα του.
Τον χάιδεψα, τον τάισα, ήπιε νεράκι δροσερό.
Πιο πριν είχε περάσει από την κυρία Τασούλα, την Ευτυχία, την κυρία Βάσω, την Ελευθερία, την Αντριάννα.
Μετά κάποιος τον κέρασε δηλητήριο.
Παρόλη την άμεση κτηνιατρική φροντίδα ο Μήτσος πέθανε.
Πέθανε αργά και βασανιστικά με τα μάτια του απορημένα για την κακία αυτού του κόσμου.
Παρόλο που πολλοί τον νοιάστηκαν, νίκησε ο ένας που τον σκότωσε.
Ο Μήτσος ο σκύλος την ώρα που υπέφερε βρήκε τη δύναμη και μου κούνησε την ουρά του για τελευταία φορά.
«Αντίο κι ευχαριστώ» μαζί.
Πάνε πέντε μέρες κι ακόμα τον περιμένω.
Εγώ κι οι φίλοι του.
