Γεωργία Δεφίγγου
Ειδική Παιδαγωγός Msc Ειδικής Αγωγής-Συμβουλευτικής Ph.D Σχολικής Ψυχολογίας
Δεν έχουμε κλείσει ένα μήνα από τότε που τα σχολεία άνοιξαν και έχουμε βομβαρδιστεί από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με ξυλοδαρμούς, εκβιασμούς και απειλές μεταξύ μαθητών ακόμα και εκπαιδευτικών. Βίντεο απείρου κάλλους κάνουν τον γύρο των τηλεοπτικών καναλιών παίζοντας ξανά και ξανά ξυλοδαρμούς ισάξιους με ταινίες που πρωταγωνιστούν γκάνγκστερς.
ΤοΥπουργείο Παιδείας αυστηροποίησε τα μέτρα και ενώ θα περιμέναμε αυτό να είναι αντιστρόφως ανάλογο της βίας βλέπουμε δυστυχώς το αντίθετο. Αντί η βία και η παραβατικότητα να μειώνεται αντίθετα αυξάνεται με την πιο επικίνδυνη μορφή της και στην πιο ευάλωτη ομάδα. Στα παιδιά μας, τους μελλοντικούς ενήλικες.
Ο κόσμος απορεί συνεχώς και αναρωτάται:«Τι γίνεται στα σχολεία της χώρας;» Όχι! δεν γίνεται στα σχολεία της χώρας.Τα σχολεία ήταν και θα είναι ένας χώρος παιδείας, εκπαίδευσης και γραμμάτων.Η σωστή ερώτηση είναι:«Τι γίνεται στις οικογένειές μας;»Όταν εντοπίσουμε πού βρίσκεται το αίτιο τότε θα πράξουμε και για το σωστό αποτέλεσμα.Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι βαθιά ριζωμένο στις οικογένειές μας.Βία σωματική και λεκτικήαπό γονείς σε παιδιά και από σύντροφοσε σύντροφο.Οικογένειες οικονομικά εξαθλιωμένες που αντανακλούν τα προβλήματά τους θυμώνοντας και ξεσπώντας στα παιδιά τους.Γονείς που δουλεύουν όλη μέρα και παιδιά παραμελημμένα στο διαδικτυακό κόσμο κάνοντας είδωλα influenceρς,trappers και θύτες.
Η παραβατικότητα των εφήβων είναι ένα ζήτημα που πονάει βαθιά, γιατί πίσω από κάθε προβληματική συμπεριφορά κρύβεται ένα παιδί που φωνάζει για βοήθεια. Ένα παιδί που, παρά τη φαινομενική του αδιαφορία, αναζητά με απόγνωση κατανόηση, ασφάλεια, και, πάνω απ’ όλα, αγάπη. Και το ερώτημα που συχνά γεννάται είναι: Πού χάθηκαν όλα αυτά; Πώς φτάσαμε εδώ, σε μια κοινωνία που βλέπει τους νέους της να απομακρύνονται από την οδό της υπευθυνότητας και της ανθρωπιάς;
Πόσα παιδιά μεγαλώνουν σήμερα χωρίς να νιώθουν ότι πραγματικά τα ακούν; Πόσες φορές ένα παιδί που αισθάνεται μοναξιά και εγκατάλειψη επιλέγει τη βία ή την παρανομία ως έναν τρόπο να εκφράσει τον πόνο του; Αυτή η παραβατικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κραυγή αγωνίας. Μια κραυγή που λέει: «Κοιτάξτε με! Είμαι εδώ! Χρειάζομαι βοήθεια!».
Η οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο της αγάπης. Είναι εκεί που ένα παιδί μαθαίνει τι σημαίνει φροντίδα, στοργή, σεβασμός. Όταν αυτή η φροντίδα απουσιάζει ή όταν οι γονείς αδυνατούν να δώσουν τον χρόνο και την προσοχή που απαιτεί η ανατροφή ενός παιδιού, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι οδυνηρό. Το χάσμα μεγαλώνει, οι σχέσεις ψυχραίνονται, και τα παιδιά αναζητούν αυτή τη συναισθηματική ασφάλεια αλλού – συχνά σε λάθος μέρη.
Αν αντικαταστήσουμε το ερώτημα «Τι γίνεται στα σχολεία»; Με το ερώτημα «Τι γίνεται στις οικογένειες μας»; Ίσως τότε γυρίσουμε το βλέμμα μας στα παιδιά μας και ίσως τότε γίνει η αρχή στη λύση του προβλήματος.
