Από την αγάπη για το κρασί, τη Μαρινέλλα και τον Χατζή, μέχρι τα πρώτα μπουζούκια με τον Τσιτσιπά
Ο Εμμανουήλ Καραλής μίλησε στον Σταύρο Θεοδωράκη και στην εκπομπή του «Πρωταγωνιστές» για όλες τις πτυχές της ζωής του, τη σχέση του με τον Μίλτο Τεντόγλου και τον Μόντο Ντουπλάντις, τους φίλους του, αλλά και τον στόχο του, που δεν είναι τα μετάλλια.
Παράλληλα, αναφέρθηκε στην αγάπη του για το κρασί, που είχε ξεκινήσει πριν ακόμα από την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, στις αφρικανικές του ρίζες που τον γέμιζαν περηφάνια, αλλά και στις ιδιαίτερες μουσικές του προτιμήσεις, συνδυάζοντας τον Κώστα Χατζή με αξέχαστες εμπειρίες στα μπουζούκια με τον Στέφανο Τσιτσιπά. Με ειλικρίνεια και χιούμορ, μας σύστησε τον άνθρωπο πίσω από τον αθλητή.
«Ξεκίνησα από τριών χρονών με την αδελφή μου, περάσαμε απ’ όλα τα αθλήματα, έχουμε αθλητική παιδεία. Ο πατέρας μου έκανε δέκαθλο. Ήταν να με κάνει δεκαθλητή ο πατέρας μου και ξεκινήσαμε το επί κοντώ που είναι πιο δύσκολο και το ερωτεύτηκα. Από τότε συνέχισα και είπα ότι θα δώσω όλη μου την ενέργεια. Όταν πάει το κοντάρι στη βαλβίδα μπορώ να καταλάβω αν έχω περάσει ή όχι. Αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να ξεπεράσω το οικογενειακό ρεκόρ, που ήταν 4.80. Την ημέρα που πήδηξα 4,80 πήγα στον πατέρα μου και του είπα “πατέρα, πέρασα. Τώρα είμαι εγώ το αφεντικό”. Ήμουν 14 ετών τότε, μικρός», είπε αρχικά ο Εμμανουήλ Καραλής.
«Η ψυχολογία είναι το Α και το Ω»
«Κάποια στιγμή είχα γράψει ότι θα κάνω τα έξι μέτρα και το έδωσα στον πατέρα μου. Η ψυχολογία είναι ένα 80% και μετά είναι το σωματικό. Όταν είσαι σε ένα υψηλό επίπεδο σχεδόν όλοι σωματικά είμαστε καλά. Οπότε πάνω στον αγώνα είναι η ψυχολογία που θα σε κάνει να περάσεις μπροστά. Η ψυχολογία είναι το Α και το Ω. Μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο, να επικοινωνώ, να χαίρομαι την κάθε στιγμή», εξήγησε σε άλλο σημείο ο αθλητής.
«Είχα να αντιμετωπίσω στενοχώρια, κατάθλιψη, ρατσισμό»
Σε άλλο σημείο, ο Εμμανουήλ Καραλής αναφέρθηκε σε έναν σοβαρό τραυματισμό που είχε, λέγοντας: «Ο κάθε αθλητής περνάει τη δική του Οδύσσεια. Είχα δύο μεγάλους τραυματισμούς, είχα να αντιμετωπίσω στενοχώρια, κατάθλιψη, ρατσισμό. Αλλά όταν έχεις γερές βάσεις ξέρεις ότι έχεις την οικογένειά σου και είσαι καλά. Κάποια στιγμή τα είχα παρατήσει. Προσπάθησα να ζήσω σαν φυσιολογικός έφηβος, άνθρωπος. Ξενύχτησα, πράγματα φυσιολογικά για όλους. Αυτός ο χρόνος με έκανε να συνειδητοποιήσω ποιος είμαι, να περάσω χρόνο με τον εαυτό μου, με τους δικούς μου. Είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο για κάποιον που το αντιμετωπίζει και δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό. Είναι μια μάχη που παλεύεις για το στοιχειώδες. Είμαι πολύ θετικός και οι νέες γενιές τα έχουν ξεπεράσει αυτά».
Οι δύο πατρίδες
Ο Έλληνας άλτης μίλησε για την ιδιαίτερη σχέση του με τις δύο πατρίδες του, την Ελλάδα και την Αφρική, αλλά και για τη σημασία της μουσικής στη ζωή του. Με αναφορές στις αφρικανικές του ρίζες, τη λατρεία του για τον ρυθμό και την αγάπη του για το λαϊκό τραγούδι, αποκάλυψε πτυχές του εαυτού του που τον συνδέουν με την παράδοση, τη συγκίνηση και την αυτοέκφραση.
«Είναι ωραίο να έχεις δύο πατρίδες. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ στην Ελλάδα αλλά είναι ωραίο να έχεις ρίζες αφρικάνικες. Αυτό που μας χαρακτηρίζει περισσότερο είναι ο ρυθμός, οπότε χορεύω καλά και όποτε βγαίνω έξω με την παρέα, δείχνω τις χορευτικές μου κινήσεις. Λαϊκά ακούω τους δύο αγαπημένους μου καλλιτέχνες, που είναι ο Κώστας ο Χατζής και η Μαρινέλλα. Όποτε είμαι στην Ελλάδα, προσπαθώ να πηγαίνω στις παραστάσεις του Χατζή, περνάει πάρα πολύ ωραία μηνύματα. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το αεροπλάνο, όταν το άκουσα πρώτη φορά, έβαλα πρώτη φορά τα κλάματα», ανέφερε.
«Στην Ουγκάντα είχα πάει μια φορά όταν ήμουν 13 ετών μαζί με την αδελφή μου και τη μητέρα μου για να γνωρίσουμε και το υπόλοιπο σόι. Έχω μεγάλο σόι στην Ουγκάντα, είμαστε 20-25 άτομα. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές, πήγαμε να κάνουμε σαφάρι, γνωρίσαμε όλη την οικογένεια, φάγαμε τα φαγητά τους. Έχω επαφή, αλλά δεν έχω χρόνο να πάω. Με παρακολουθούν όλοι και χαίρονται για εμένα», συμπλήρωσε ο Εμμανουήλ Καραλής μιλώντας για την οικογένεια της μητέρας του στην Ουγκάντα.
Η εμπειρία στα μπουζούκια
Με χιούμορ και νοσταλγία, ο Καραλής θυμήθηκε την πρώτη του εμπειρία στα μπουζούκια, παρέα με τον Στέφανο Τσιτσιπά. Μια αυθόρμητη απόφαση, στα 17 τους χρόνια, τους οδήγησε να γνωρίσουν τη νυχτερινή διασκέδαση και τα μπουζούκια. «Μπουζούκια δεν πας; Όχι δεν πηγαίνω. Τα πρώτα μου μπουζούκια ήταν με τον Στέφανο Τσιτσιπά. Ήμασταν 17 χρονών και μου λέει “τι δεν έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου;” και είπαμε ότι δεν έχουμε πάει ποτέ στα μπουζούκια και πήγαμε. Είχαμε πάει στον Σάκη Ρουβά και στον Κωνσταντίνο Αργυρό».
Η αγάπη για τα κρασιά
Όταν ρωτήθηκε για το πως ξεκίνησε η αγάπη του για τα κρασιά, δήλωσε: «Η φίλη μου η Φωτεινή με έβαλε στον κόσμο του κρασιού και η αφορμή της γνωριμίας μας ήταν διότι είχε υιοθετήσει δύο παιδιά από την Αφρική και μετά μας ένωσε η αγάπη μας για το κρασί. Πριν γίνω αθλητής ήθελα να γίνω σομελιέ. Μου άρεσε να μαθαίνω για την ιστορία του κάθε κρασιού, για τον κάθε παραγωγό και για τα αμπέλια. Ήθελα να γίνω σομελιέ αλλά με κέρδισε ο αθλητισμός».
«Ο Μάικλ Τζόρτναν του άλματος επί κοντώ»
Όσα είπε για τον Ντουπλάντις: «Ηλικιακά καλύτερος από μένα αυτή τη στιγμή είναι ο Ντουπλάντις. Στην ίδια ηλικία είμαστε, έχει κάνει παγκόσμιο ρεκόρ, είναι χρυσός ολυμπιονίκης, είναι φίλος μου. Έχουμε μεγαλώσει μαζί από 15 χρονών. Εγώ ξεκίνησα το άλμα επί κοντώ στα 13, ο Μόντο ξεκίνησε στα τρία. Αυτή τη στιγμή είναι ο Μάικλ Τζόρτναν του άλματος επί κοντώ».
Για τον Μίλτο Τεντόγλου
Στη συνέχεια μίλησε για τον Μίλτο Τεντόγλου και τη σχέση τους: «Βλέπω περισσότερο τον Μίλτο από ό,τι βλέπω την οικογένειά μου. Δεν ξέρω πώς κολλήσαμε. Είμαστε δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Είναι ένας άνθρωπος πολύ σοβαρός, δεν βγάζει τα συναισθήματά του προς τα έξω. Ενώ εγώ είμαι εξωστρεφής. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Μεγαλώσαμε μαζί, ζούμε πολύ όμορφες και άσχημες στιγμές μαζί».
Για τους φίλους
Για το κοντινό του περιβάλλον και τους φίλους του είπε: «Οι φίλοι μου είναι απλοί άνθρωποι που δουλεύουν καθημερινά, που σπουδάζουν, που παλεύουν να επιβιώσουν. Είτε είναι κάποιος πρωθυπουργός, είτε είναι υπεραθλητής, είτε είναι σκουπιδιάρης, που φροντίζει τους δρόμους, για μένα όλοι αξίζουν τον ίδιο σεβασμό».
Τα μετάλλια
Τέλος, εξήγησε ότι στόχος του δεν είναι τα μετάλλια: «Είμαι χαρούμενος, είμαι χαλαρός ξέρω πού οδεύω, ξέρω τον στόχο μου. Εγώ δεν πηδάω για το χρυσό και τις νίκες, αλλά για τη χαρά που μου δίνει το αγώνισμα, για όλη αυτή την αδρεναλίνη που μου δίνει και στο τέλος της ημέρας τα μετάλλια που θα πάρουμε θα καταλήξουν σε ένα ράφι».
