Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, που ξεκινάει από τα παιδικά του χρόνια στον εμφύλιο, ο κορυφαίος και πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, διηγείται στο Reader τα όσα δραματικά έζησε στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Έφτασα πρώτος εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο. Πάντα προσπαθώ να φτάνω πρώτος όταν πρόκειται για δουλειά. Να έχω λίγα λεπτά για να «ακούσω» τον χώρο. Οι χώροι «μιλάνε». Αν τους «ακούσεις» έχουν πολλές ιστορίες να σου πουν. Η πύλη του Πολυτεχνείου επί της Πατησίων έχει πολλές τέτοιες ιστορίες. Κοιτάω το ρολόι και είχα 20 λεπτά μπροστά μου μέχρι να έρθει. Ψιχάλιζε. Κοίταξα τον ουρανό και σκέφτηκα «ρε συ, μπας και;». Ευτυχώς τελικά… δεν! Έστριψα ένα τσιγάρο και κοίταξα μέσα από τη βαριά, σιδερένια πύλη του ΕΜΠ.
«Εξαφανίστηκαν» όλοι οι θόρυβοι της πόλης. Ακούγονταν μόνο σειρήνες να χτυπούν δαιμονισμένα, κόρνες που έχουν κολλήσει, φωνές σπαρακτικές, βρισιές και κατάρες. Και οι ερπύστριες. Αυτό το κροτάλισμα που κάνουν όταν προχωρώντας «σπάνε» την άσφαλτο. Για κάποια στιγμή θα ορκιζόμουν πως μύρισα δακρυγόνο. Όλες οι εικόνες που έχουμε από μικρά παιδιά, από τις σχολικές γιορτές ή τα αφιερώματα στην τηλεόραση, πέρασαν από μπροστά μου εκείνη την ώρα. Σα να ζωντάνευε το ξημέρωμα της 17ης Νοέμβρη του 1973. «Εσύ πρέπει να είσαι ο Νίκος». Γύρισα στο πλάι και τον κοίταξα. Ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για όλες αυτές τις εικόνες που εμείς έχουμε από εκείνη τη νύχτα στεκόταν δίπλα μου.
Του είχα εξηγήσει ήδη τηλεφωνικά πως θέλω να είναι το πιο ιδιαίτερο «Σαν Σήμερα» που έχω κάνει.
Ο σπουδαίος και πολυβραβευμένος Έλληνας φωτορεπόρτερ Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, δέχθηκε με χαρά γιατί παρά το γεγονός πως έχει βγει σε… άδεια διαρκείας (την άλλη λέξη δεν την γράφω, γιατί θυμώνει όπως μου είπε) περίπου 25 χρόνια τώρα, έχει το ίδιο πάθος με τότε.
Το πάθος του ανθρώπου που είναι ο «μεσάζων» (και αυτόν τον ρόλο τον αντιλαμβάνεται ως κάτι Ιερό), ανάμεσα σε ένα ιστορικό γεγονός και τον αποδέκτη που είναι ο κόσμος.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο reader.gr
